Urodziłem się idiotą – ale jestem bystrzejszy niż większość ludzi sądzi. Mogę myśleć o czymś w dobry sposób, ale kiedy muszę to powiedzieć albo spisać, czasem wszystko wychodzi źle. Kiedy się urodziłem, mama nazwała mnie Forrest. Tata umarł chwilę po moich narodzinach. Pracował na statkach. Pewnego dnia, wielka skrzynia z bananami spadła na mojego tatę i zabiła go. Nie lubię zbytnio bananów. Tylko ciasto bananowe. To akurat lubię.
Na początku, gdy dorastałem, bawiłem sie z wszystkimi. Wtedy jakiś chłopak uderzył mnie i mama nie chciała żebym się już z nim bawił. Próbowałem bawić się z dziewczynami ale wszystkie ode mnie uciekały.
Poszedłem na rok do zwyczajnej szkoły. Wtedy dzieci zaczęły się ze mnie śmiać i uciekać ode mnie. Jedna dziewczyna, Jenny Curtis, nie uciekała i czasem szła ze mną do domy. Była miła.
Wtedy dali mnie do innej szkoły, a tam było kilku dziwnych chłopców. Kilku z nich nie mogło jeść lub iść do toalety bez pomocy. Zostałem w tej szkole przez 5 albo 6 lat, ale kiedy miałem 13 lat, urosłem 6 cali w 6 miesięcy. Do czasu gdy miałem 16 lat byłem wyższy i cięższy od wszystkich chłopaków w szkole.
Pewnego dnia szedłem do domu i naprzeciwko mnie zatrzymał się samochód. Kierowca spytał mnie o moje imię i mu odpowiedziałem. “Do jakiej szkoły chodzisz” – spytał.
Odpowiedziałem mu o szkole dla idiotów.
“Grałeś kiedyś w piłkę?” – spytał.
“Nie” – odpowiedziałem. “Widziałem, że inni grają, ale ja nigdy i nikt nigdy nie spytał mnie czy chce z nimi grać”.
“Dobrze” – odpowiedział.
Trzy dni później, ten sam facet wrócił i wziął mnie ze szkoły. Mama też była i wzięli wszystkie rzeczy z mojego biurka i wsadzili do brązowej papierowej torebki. Powiedzieli mi żebym pożegnał się z nauczycielami.
Nieznajomy z samochodu wziął mnie i moją mamę do nowej szkoły średniej. Tam, starszy człowiek z siwymi włosami zadał mi dużo pytań. Wiedziałem jednak, że tak naprawdę chcą żebym grał w futbol. Facet z samochodu był trenerem futbolu i nazywał się Fellers. Trener Fellers spytał czy mogę założyć strój, potem kazał mi się rozebrać i ubrać jeszcze raz, 20 razy, aż mogłem zrobić to z łatwością. Zacząłem grać z szkolną drużyną, a trener Fellers pomagał mi. Chodziłem też na lekcje w szkole. Jedna nauczycielka, Pani Henderson, była na prawdę miła. Nauczyła mnie czytać. I jak myślicie kogo zobaczyłem w szkolnej kawiarni? Jenny Curran. Teraz wydoroślała, z pięknymi czarnymi włosami, długimi nogami i piękną twarzą. Poszedłem i usiadłem koło niej, a ona mnie pamiętała.
W kawiarni był też jednak chłopak który zaczął do mnie mówić zdania jak “Jak leci głupku?”. Potem wylał na mnie mleko, zeskoczyłem z krzesła i uciekłem. Dzień lub dwa dni później, popołudniu po szkole, on i jego przyjaciele przyszli po mnie, zaczęli mnie popychać i bić. Potem gonili mnie po boisku do futbolu. Biegłem szybko!
Spostrzegłem, że trener Fellers obserwował mnie. Miał dziwny wyraz twarzy, podszedł i powiedział, że mam założyć swój strój. Tego popołudnia dał mi piłkę i powiedział, że mam z nią biegać. Reszta zaczęła mnie gonić, a ja biegłem najszybciej jak umiałem. Było potrzeba ośmiu z nich żeby mnie dogonić i obalić. Trener Fellers był na prawdę zadowolony. Zaczął się śmiać i skakać. Potem wszyscy zaczęli mnie lubić.
Mieliśmy pierwszy mecz. Byłem przerażony. Gdy jednak dali mi piłkę, przebiegłem za linię punktową dwa albo trzy razy. Ludzie byli na prawdę mili dla mnie po tym meczu.
Wtedy zdarzyło się coś co nie było dobre.
“Chcę wziąć Jenny Curran do kina” – pewnego dnia powiedziałem mamie.
Dlatego zadzwoniła do mamy Jenny i wszystko wyjaśniła. Następnego wieczora, Jenny przyjechała do naszego domu, miała ubraną białą sukienkę i różowy kwiatek wpięty we włosy. Była najpiękniejszą osobą jaką kiedykolwiek widziałem. Kino nie było daleko od naszego domu. Jenny załatwiła bilety i weszliśmy do środka. Film był o kobiecie i mężczyźnie, Bonnie i Clyde, było mnóstwo strzelania i zabijania. Cóż, uśmiałem się. Gdy jednak to zrobiłem, ludzie patrzeli się na mnie, a Jenny zniżała się i zniżała na swoim miejscu. W pewnym momencie myślałem, że jest na ziemi i położyłem rękę na jej ramieniu by ją podciągnąć. Pociągnąłem jednak jej sukienkę i ją ściągnąłem, Jenny zaczęła krzyczeć. Starałem się zasłonić ją rękami bo ludzie się na nas patrzeli. Wtedy podeszło dwóch mężczyzn i zabrali mnie do biura. Kilka minut później przyjechało czterech policjantów i zabrali mnie na komisariat. Mama przyjechała na komisariat. Płakała a ja wiedziałem, że znowu mam problemy. I je miałem, ale miałem też szczęście. Następnego dnia przyszedł list z uniwersytetu. To były dobre wieści, jeśli będę grał dla ich drużyny, znajdą dla mnie miejsce. Policja powiedziała – “Dla nas to jest w porządku, bylebyś wyniósł się z miasta!”
Więc następnego ranka, mama spakowała mi do walizki parę rzeczy i wsadziła mnie do autobusu. Znowu płakała. Autobus jednak ruszył i pojechałem.
potlumaczmy 